Η δωρεά οργάνων του άτυχου Άγγελου σε συνανθρώπους μας που τα χρειάζονται δεν πρόκειται να τον φέρει πίσω. Η κοινωνία είναι θυμωμένη γι αυτό το φρικαλέο έγκλημα, ζητά την παραδειγματική τιμωρία των απάνθρωπων δραστών και για όλα αυτά, καθώς και την συλλογική ευθύνη της κοινωνίας, την σιωπή της γειτονιάς, που δεν μίλησε έγκαιρα προκειμένου να σωθεί το παιδί από τους βασανιστές του, μάς μιλά ο ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Οικονόμου.
στην Αλεξία Σβώλου
Σαν ψυχίατρος που έχετε δει πολλά στην επαγγελματική σας ζωή, έχετε βρεθεί ποτέ αντιμέτωπος με ένα τόσο φρικαλέο έγκλημα χωρίς κανένα κίνητρο; Γιατί στα περισσότερα εγκλήματα κάτι οπλίζει το χέρι του δολοφόνου, έτσι δεν είναι; Εδώ δεν υπάρχει κάτι, τα στοιχεία δείχνουν ότι η μητέρα-τέρας και ο σύντροφός της χτυπούσαν το παιδί για την πλάκα τους…
Πραγματικά αυτό το έγκλημα ξεπερνάει κάθε νοσηρή φαντασία νομίζω δεν έχει προηγούμενο ειδικά στην ελληνική πραγματικότητα είναι απίστευτο το μένος και το μίσος που είχαν αυτή η γυναίκα η «μάνα», μάνα μόνο εντός εισαγωγικών και ο σύντροφος της για το άτυχο παιδί. Πρόκειται για ακραία μορφή σαδισμού, πραγματικά τα βασανιστήρια που βίωσε το 3χρονο αγοράκι ξεπερνούν κάθε νοσηρή φαντασία.
Υπάρχει δικαιοσύνη για τον άτυχο Άγγελο ή υπάρχει μόνο ικανοποίηση του αισθήματος περί δικαίου της κοινωνίας; Τι περιμένει να ακούσει ο κόσμος σε αυτήν την περίπτωση;
Δικαιοσύνη δυστυχώς και να αποδοθεί το μικρό αγγελούδι δεν θα γυρίσει πίσω. Αφού έμεινε εγκεφαλικά νεκρό στη ΜΕΘ του ΠΑΓΝΗ, δωρήθηκαν τα όργανα του σε άλλους συνανθρώπους μας. Φυσικά και ο κόσμος η κοινωνία αναμένει από τους δικαστές δίκαιη και παραδειγματική τιμωρία.
Το παιδί δεν γυρίζει πίσω επειδή θα δωρίσουν τα όργανα του σε άλλους συνανθρώπους μας. Η μητέρα-τέρας από την άλλη παρουσιάζει διαρκώς μία εικόνα ότι βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Θα μπορούσε να ισχυριστεί μειωμένο καταλογισμό, για να πέσει στα «μαλακά»;
Στην περίπτωση αυτή η «μητέρα»-τέρας δεν χωράει σε κανένα ψυχιατρικό καλούπι ούτε μπορεί να ισχυριστεί σοβαρή ψυχική νόσο αφού θα πρέπει να το αποδείξει με νοσηλείες σε ψυχιατρικές κλινικές και λήψη φαρμάκων, κάτι το οποίο δεν φαίνεται με τις μέχρι τώρα πληροφορίες. Σε κάθε περίπτωση αν αποδειχθεί σοβαρή ψυχική νόσος κάτι το οποίο επαναλαμβάνω δεν προκύπτει μπορεί να της δώσουν οι δικαστές μειωμένο καταλογισμό
Σαν ψυχίατρος εκτιμάτε ότι για κάποιες φοβερά ειδεχθείς πράξεις θα έπρεπε να ισχύει η εσχάτη των ποινών; Γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους καταργήθηκε αλλά μπορεί ποτέ να υπάρξει σωφρονισμός στη φυλακή για τέτοια τέρατα που πράττουν τόσο ειδεχθή εγκλήματα; Είναι σωστό να μπορούν να ξαναβγούν, εκτίοντας μία ποινή;
Σε τέτοια ειδεχθή εγκλήματα πρέπει πραγματικά η δικαιοσύνη να αποδίδει παραδειγματική ποινή και τιμωρία.
Πάμε στην σιγή ιχθύος που αυτά τα χρόνια τηρήθηκε σε αυτή τη γειτονιά της Κρήτης. Είναι όμως αδύνατον σε όλη τη γειτονιά ποτέ κανείς να μην είχε αντιληφθεί πως κάτι πολύ σκοτεινό, πολύ λάθος συνέβαινε σε εκείνο το σπίτι. Ποιο μήνυμα πρέπει να στείλουμε στην κοινωνία για να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο;
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει και συζήτηση για τις ευθύνες όλων μας, τις συλλογικές ευθύνες της κοινωνίας με την έννοια ότι όταν γίνονται αντιληπτές πράξεις ακραίας κακοποίησης θα πρέπει να καταγγέλλονται στις αρχές και να μην επικρατεί το «εγώ δεν είδα, εγώ δεν άκουσα»…
Από πού πηγάζει η λαϊκή φωνή για αυτοδικία που την ακούμε πολύ έντονα σε αυτό το φρικαλέο έγκλημα;
Η λαϊκή φωνή για αυτοδικία πηγάζει από τον συλλογικό θυμό που διακατέχει την κοινωνία για το αποτρόπαιο έγκλημα ενός πολύ μικρού παιδιού. Κυρίως μάς θυμώνει ο τρόπος που έγινε το έγκλημα, τα βασανιστήρια που υπέστη το παιδί, με συνέπεια η κοινωνία να διακατέχεται από συναισθήματα έντονου θυμού και οργής. Όμως είμαστε μια χώρα του δυτικού κόσμου και πολιτισμού και πρέπει να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη που θα κληθεί να κρίνει με βάση τους νόμους του κράτους. Οι τιμωρίες τέτοιων δραστών πρέπει να είναι παραδειγματικές και το αν θα υπάρξουν ελαφρυντικά πρέπει να είναι αποκλειστικά στη κρίση της δικαιοσύνης.
