Η φράση «πολύ κακό για το τίποτα» περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τον ντόρο και τις αντιδράσεις που συνόδεψαν την ψήφιση του Νομοσχεδίου για τον γάμο μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών, καθώς ένα χρόνο μετά, λιγότερα από 400 ζευγάρια έχουν τελέσει τον γάμο τους στο δημαρχείο. Αυτοί οι συμπολίτες μας δεν αποτελούν φυσικά απειλή για τον θεσμό της οικογένειας, όπως υποστήριζαν κάποιοι υπερσυντηρητικοί και μαζί τους πολλές φωνές από την Εκκλησία.
της Αλεξίας Σβώλου
Εκ του αποτελέσματος, και μετά από ένα χρόνο ισχύος του Νόμου, προκύπτει πόσο άδικες και υπερβολικές ήταν οι αντιδράσεις για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και οι ισχυρισμοί πως αυτό το νομοθέτημα θα άνοιγε το ασκό του Αιόλου και θα απειλούσε τον θεσμό της οικογένειας και την μορφή της κοινωνίας όπως την ξέρουμε σήμερα.
Μετά από τα εσωκομματικούς τριγμούς μέσα στην Κυβέρνηση, τους βουλευτές που καταψήφισαν, τις απουσίες και όσους δήλωσαν «παρών» από τα κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά έδρανα φαίνεται πως τίποτα δεν έγινε πλην το ότι εξισώθηκαν τα δικαιώματα ορισμένων ανθρώπων που βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση, με αυτά των υπόλοιπων πολιτών.
Προφανώς βάσει της αρχής της ισονομίας του Συντάγματος μας κάθε άνθρωπος ο οποίος είναι πολίτης της χώρας μας οφείλει να έχει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις ανεξάρτητα φυσικά από τις προσωπικές του επιλογές και από την σεξουαλική του κατεύθυνση- που εντέλει είναι μία προσωπική επιλογή η οποία αφορά μονάχα τον ίδιο.
Το να κρίνουμε ανθρώπους βάση των επιλογών τους, που δεν βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο δεν οδηγεί πουθενά και δεν είναι και ηθικά αποδεκτό.
Με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία από την ώρα που θεσπίστηκε με νόμο ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών στο δημαρχείο, έχουν τελεστεί 383 γάμοι, εκ των οποίων οι 242 μεταξύ ανδρών και οι 141 μεταξύ γυναικών. Φαινόταν εξαρχής ότι αυτός ο Νόμος δεν αφορά μεγάλες μάζες ούτε φυσικά απειλεί την παραδοσιακή όπως θα τολμούσαμε να πούμε- μορφή της οικογένειας η οποία ωστόσο έχει δεχτεί πολλές επιρροές και κι έχει μεταβληθεί αρκετά τις τελευταίες δεκαετίες.
Πιάνοντας το νήμα από την άκρη του, η παραδοσιακή μορφή της οικογένειας ήταν η πυρηνική οικογένεια όπου ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι μεγάλωνε τα παιδιά του. Αυτή η μορφή εξακολουθεί να είναι παρούσα, αλλά δεν μονοπωλεί πλέον τον θεσμό της οικογένειας. Κι αυτό γιατί υπάρχουν κι άλλες μορφές που διαρκώς κερδίζουν έδαφος, όπως είναι η μονογενεϊκή οικογένεια, από ανθρώπους που είτε παντρεύτηκαν και χώρισαν κι έμειναν να μεγαλώνουν μόνοι τους το παιδί τους ή από γυναίκες που δεν παντρεύτηκαν ποτέ κι επέλεξαν να μεγαλώσουν εξαρχής μόνες τους το παιδί τους. Επίσης τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί στο κάδρο η διευρυμένη οικογένεια η οποία συνήθως προκύπτει μετά τον πρώτο γάμο και το διαζύγιο, με έναν δεύτερο γάμο των πρώην συζύγων. Έτσι λοιπόν έχουμε γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά από τον πρώτο και τον δεύτερο γάμο ή ζουν μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες, ώστε να έχουν και μεγαλύτερη βοήθεια κατά τις ώρες που εργάζονται. Επίσης υπάρχουν οι θετές οικογένειες όπου ένα ζευγάρι υιοθετεί παιδιά και οι οικογένειες δίχως παιδιά, που είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να αποκτήσουν ή να υιοθετήσουν παιδιά. Καμία κοινωνική και πολιτική αντίδραση δεν υπήρξε γι αυτές τις μορφές οικογένειας που ήδη απαντώνται σε κάθε κοινωνία.
Με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ωστόσο οι αντιδράσεις υπήρξαν πολλές και σε ορισμένες περιπτώσεις ακραίες. Η πλειονότητα τους προήλθε από τη βόρειο Ελλάδα, που ανέκαθεν ήταν πιο συντηρητική ενώ δέχεται και συχνά επιρροές από το Άγιο όρος κι άλλες Μονές. Το είδαμε αυτό και στην πανδημία του κορονοϊού δυστυχώς, με πολλούς ασθενείς να πληρώνουν βαρύ τίμημα καθώς ακολούθησαν τις συμβουλές ενός ιερωμένου αντί για του γιατρού τους.
Σε όλες αυτές τις απειλές, πως θα διαλυόταν ο θεσμός της οικογένειας και θα μεταλλασσόταν η κοινωνία σε κάποια τερατόμορφη μορφή -λες και επρόκειτο για ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ-οι υποστηρικτές του νόμου είχαν εξαρχής τονίσει ότι πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που εξισώνει τα δικαιώματα μιας μικρής μερίδας ανθρώπων με τους υπόλοιπους πολίτες της χώρας μας και πως δεν αφορά την πλειονότητα του πληθυσμού. Δεν είναι ένα νομοσχέδιο για τις μεγάλες μάζες-αυτό ήταν ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή. Έτσι πέρσι η Ελλάδα έγινε η 16η χώρα που επέτρεψε τον γάμος μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ακολούθησε στην 17η θέση η Εσθονία. Παγκοσμίως 36 χώρες επιτρέπουν τον γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών από τις 192 και δυναμική των αριθμών ήδη διαψεύδει οποιουσδήποτε ομοφοβικούς και ακροδεξιούς ισχυρισμούς πως μια τέτοια νομοθεσία θα έφερνε το…τέλος του κόσμου!
Θυμίζουμε ότι η ισχύουσα νομοθεσία δεν δίνει το δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια να ζητήσουν από μία γυναίκα για να κυοφορήσει το παιδί τους καθώς υπάρχει αυτό το ηθικό κι επιστημονικό ζήτημα της εργαλειοποίησης της γυναίκας ως «μηχανή αναπαραγωγής» από ένα ζευγάρι
Δεν δίνεται δηλαδή η δυνατότητα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής με την εργαλειοποίηση ενός ατόμου που διαθέτει μήτρα και μπορεί να κυοφορήσει μία νέα ζωή.
Τα προβλήματα που λύνει αυτός ο Νόμος είναι πολλά και τα περισσότερα νομικής φύσεως: Υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία κάποια ομόφυλα ζευγάρια τα οποία είχαν υιοθετήσει ή αποκτήσει παιδί και νομικά αυτές οι οικογένειες βρίσκονταν στον αέρα.
Στην εποχή που ζούμε οφείλουμε περισσότερο από ποτέ να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα. Ζούμε σε εποχές όπου πάρα πολλά πράγματα αλλάζουν, το βλέπουμε καθημερινά στην πολιτική, στην γεωπολιτική σκηνή, για παράδειγμα με τις σχέσεις δύο παραδοσιακών συμμάχων που πλέον τρίζουν την Ευρώπη και τις ΗΠΑ και το
να αρνούμαστε μία πραγματικότητα δεν λύνει το πρόβλημα. Η τακτική της στρουθοκάμηλου που κρύβει στην άμμο το κεφάλι της, δεν οδηγεί πουθενά. Αντίθετα η αποδοχή των νέων δεδομένων είναι πρωτίστως ηθική υποχρέωση ενός κράτους δικαίου, που βρίσκεται στον δυτικό κόσμο, όπως τον εννοούμε. Στην προκειμένη περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε αυτό το άρθρο χωρίς να κάνουμε ένα αιχμηρό σχόλιο για τις ΗΠΑ, που χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα ως σύνθημα τη φράση «land of the brave and home», πως είναι δηλαδή η γη της επαγγελίας και η πατρίδα της ελευθερίας. Σε αυτόν τον τομέα ωστόσο, οι ΗΠΑ δείχνουν ένα δυσαρμονικό πρόσωπο καθώς είναι μεν η χώρα που έχει θεσπίσει με νόμο τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών εδώ και χρόνια σε όλες τις πολιτείες αλλά την ίδια στιγμή και με εντελώς αντιφατικό τρόπο μία συντηρητική παράταξη των αμερικανών πολιτικών την πρεσβεύει και καθοδηγεί ο πρόεδρος Trump απαγορεύει το δικαίωμα της άμβλωσης δηλαδή της αυτοδιάθεσης του σώματος στις γυναίκες σε ορισμένες πολιτείες. Ήδη σε 22 πολιτείες εφαρμόζεται μια απαγόρευση στην άμβλωση. «Αυτές οι απαγορεύσεις, τις οποίες επιβάλλουν Ρεπουμπλικανοί εκλεγμένοι αξιωματούχοι, θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και τις ζωές των γυναικών» επισημαίνουν οι εκπρόσωποι των δημοκρατικών.
